Onze missie

Mijn getuigenis
Getuigenissen;

Getuigenissen, inderdaad!
En hier kunnen we niet zonder.. Juist hebben we het nodig om getuigenissen te horen en te zien.
Juist nu, in de tijd waarin we leven waar veel onzekerheid is. Oorlog en vele soorten geweld, mislukte huwelijken,  gebroken gezinnen/families, verslavingen en nog meer.
Des te meer hebben we het nodig om te zien wat God voor ons (nog altijd )  betekend en zal blijven betekenen.
Het geeft ons hoop, geloof en liefde. om ons aan de WAARHEID vast te houden, heen te keren, en terug te keren.
Hiermee is veel gezegd.

Ondanks God  mij  al vaak heeft laten getuigen van Zijn goedheid, en wonderen, is er 1 in het speciaal waar ik God erg dankbaar voor ben.
Dit is namelijk mijn bevreiding van mijn Angstfobie genaamd  Hypochondrie

Mensen met hypochondrie denken vaak dat ze een ernstige ziekte hebben.
Allerlei gewone lichamelijke verschijnselen worden gezien als teken van een ernstige ziekte, zoals een steek, jeuk of kramp.
Het is erg moeilijk om iemand met hypochondrie gerust te stellen.
U kunt proberen de gedachte aan een ernstige ziekte te vervangen door een minder ernstige gedachte.
Vaak kan een psycholoog verder helpen.
Het begon rond mijn 8ste levens jaar toen mijn lieve oma ernstig ziek werd.
Longkanker. :(
Verschrikkelijk vond ik het. Het was tevens mijn eerste naaste die ik verloor en zo ziek was.
Mijn familie reageerde hevig emotioneel op dit hartverscheurende verlies en ik merkte dat ik daar als kind veel last van had.
Heel kort ernaar overleed er weer iemand, en weer en toen werd die ziek, en....en....En voor ik het wist, had ik elke dag buikpijn, hoofdpijn en wilde ik niets liever dan slapen. Echter, ik had veel te verwerken in mijn hoofd als kind zijnde.
Ik sprak hier niet over, maar het knaagde steeds meer aan mij. Van rouwverlies sprongen mijn gedachten over naar, wat als ik ziek word, of doodga?  Want, waar ga je heen als je dood bent? NOOIT meer leven???? of je ouders niet meer zien. Ik begreep er niets van . Kinderen speelden, ik had achtbanen van angst, twijfels, wantrouwen in me. En ik wist niet waar ik hier mee naar toe moest. En ik kende God niet. Daar werd helaas niet over gesproken.
Het werd zelfs zo erg, dat ik aan mezelf begon te voelen. Heel de dag. Om te kijken of ik niet iets raars voelde. En je raad het al, bij alles wat ik wel voelde, DIRECT naar de huisarts.
Dit werd zo erg  dat ik aan de medicatie moest. Antidepressiva. Maar wat ik niet wist, is dat deze pas naar weken zouden gaan werken, én....dat je gevoel en emotie meerdere keren verhoogd zouden worden met als gevolg dat ik het niet meer aankon.
Nog meer medicijnen erbij.
Wat een ziekte is dit zeg... Bang om dood te gaan, en in het zelfde moment jezelf de dood in werken door niet meer realistisch te zijn. En gek genoeg, hoe bang ik ook was....Verschrikkelijke hyperventilatie aanvallen, hartkloppingen, je begravenis herhaaldelijk voor je zien....wilde ik soms GEWOON dood. Ik kon gewoon niet meer.. Het werd me teveel. Ik durfde de straat niet meer op, niet bij mensen in de buurt te komen, niet meer dit, of dat.
En dan, wanneer je het mooiste in je leven je overkomt dat je mama word...staat een ware nachtmerrie je op te wachten.  Ik was bang voor mezelf, maar nu ook voor mijn kind. Nee, dit kon niet langer meer.
Elke dag, 24 uur per dag...
Na vele malen spychologen, psyciaters, doktoren  had ik besloten om mezelf op te laten nemen. Dit zou me helpen. 3 Maanden. Zonder mijn kind, alleen de weekende bezoek van naasten.
Het leek de goede kant op te gaan. Medicatie verhoogd, wat praatsessies hier en daar, én, ik had artsen om mij heen wat ik als 'veilig'ervaarde, want stel er gebeurt iets ;)
Drie maanden later werd ik ontslagen.
Het ging prima met me.
Zwanger van mijn tweede, en de medicatie deed zijn werk.
Ik voelde en dacht niets meer.


Jaren gingen er voorbij, en het ging niet goed met mij en toendertijd mijn partner.
Zo ongeveer een jaar dat wij besloten een einde aan onze relatie te maken, leerde ik God kennen. (wat ook een hele mooie getuigenis is) en ik voelde goed.
Ik begon me zo goed te voelen, dat ik bij mezelf dacht, dat ik wel kon stoppen met mijn medicijnen. Want, daar wil je toch niet je hele leven aan vastzitten, plus, ik wilde weer kunnen voelen. En zelf denken.
Zo gezegd, zo gedaan.
BAAAAAAAAAM.
Niemand had mij gezegd dat ik niet zomaar mocht stoppen. En helemaal niet na jaren van gebruik.
En dit gebeurde er. Ik kwam in een psychose. Mijn emoties waren vermenigvuldigd...en , ik was verstijfd. Al wat ik kon was op bed liggen. Rillend als een rietje van angst. Maar, met nog meer medicatie.
Ik kon mezelf LETTERLIJK niet meer bewegen.
Wat ik me herinner is dat ik op mijn bed lag, en in de spiegel keek en met God begon te praten.
Ik zei God, ik ga zo slapen. En Vader, als ik morgen wakker word, dan wil ik geen 1 angst meer hebben. Als U dit niet voor me gaat doen, dan wil ik dat U me naar U toehaald. Ik ben moe. En ik wil niet meer.
De volgende dag, ik werd wakker. Het was donker, maar het wat licht. Ik zag alleen maar licht. Mijn hele kamer was verlicht ....Ik werd BEVRIJD........God heeft mij gehoord en bevrijd. Het was klaar. Genoeg,
Ik ging voor het eerst in dagen weer naar beneden. 
En ik herinner me nog de angstige blikken van mijn kinderen...Ik vertelde mijn meisje, mama is beter.
Een aantal weken later, begon het weer aan mij te knagen dat ik van mijn medicijnen af wilde en begon mijn gesprek met mijn hemelse Vader.
Ik zei Vader, U heeft mij genezen. 
Wat moet ik dan doen om met medicijnen te stoppen? Kan ik dit dan weer zomaar ?
En wat voor antwoord God mij gaf wat hartverwarmend.
Hij zei, ik weet dat je als baby bent gedoopt, maar om voorgoed afscheid te nemen van je oude leven, je oude ik, dien je te sterven en op te staan met Jezus mijn Zoon en je nieuwe leven begint.
Wel, ik ben gaan dopen. Wedergeboren en angstvrij.
Inmiddels 8 jaar later.
En terwijl dat ik dit schrijf, ontstaat er wederom een nieuwe getuigen.
Sinds een paar maanden, heb ik last van prikkels om me heen. En werd ik steeds angstiger. 
Zelfs gister nog heb ik een zus gevraagd om voor mij te bidden. Vanochtend een broer hierover gesproken en vanavond een broer voor mij gebeden.
Letterlijk, barste ik zojuist in tranen uit (bij het gedeelte dat mijn kamer werd verlicht) want ineens was het of ik het herbeleefde. Die vrijheid. 
En zie je? Daarom getuigenis!!!
God wilt dit ook voor jou doen. 
Zo dankbaar dat God mij heeft uitgekozen om Zijn kind te zijn en mijn verhaal met jullie te mogen delen.
Ik sluit mijn verhaal dan ook af met gebed.

Vader in de hemel. Ohw Vader, wat bent U toch liefdevol.
U heeft mij bevrijd van mijn ziekte. Dat wat nog geen mens is gelukt heeft U waargemaakt.
Hemelse Vader, ik bid tot U dat U een ieder die mijn verhaal leest ook genees van elke vorm van ziekte.
Dat U hem of haar Uw licht laat ervaren. Heer, ik bid U dat de donkere en eenzame dagen voorbij zijn, en dat U ook hen zal laten getuigen van Uw wonderbaarlijke genezingen in Jezus naam.